Wintersport
Wintersport
Circa driekwart jaar geleden is het idee ontstaan om met een paar meiden op wintersport te gaan. Twee van deze vier hadden dit als eens eerder gedaan. Met veel enthousiaste verhalen was ik en die ander gauw om. Maar wel met een twijfelachtig gevoel in mijn lijf over het skiën.
Eerlijk is eerlijk ik heb in mijn leven al heel wat af geskied maar de afgelopen 5 jaar is het er niet meer van gekomen…De laatste keer was met het hele gezin, slechte sneeuwcondities, leuk gezelschap maar jeetje met 3 kleine kinderen skiën? Wat was dat hard werken!
Ongeluk(kig)
Dat twijfelachtige gevoel over het skiën raakte alleen maar groter. Het zat ook niet mee dat een van ons viertal al nooit de intentie heeft gehad om überhaupt daar te gaan skiën. We hadden afgesproken dat we allemaal een dag bij haar zouden blijven.
Dan hoorde én zag ik allemaal beren op de weg. Het hele traject naar de vakantie toe focuste ik me alleen maar op gebroken benen, hoofden in het verband, armen in een mitella en hele lijven in rolstoelen.
En wat dan ook niet meezit is mijn leeftijd. 45 jaar en een sterk ontwikkelde angst voor het vallen in de sneeuw. IJzige pistes, moeilijke afdalingen, hobbels op de berg. Zoals ik al zei, ik zie alleen maar beren…
Witte bergen
Mijn enige hoop was bij het zien van de mooie witte bergen, dat ik dan zou gaan denken dat het wel heel stom zou zijn om niet te gaan skiën. Je bent er nu, kom op, hup die berg op! Lekker in de lift, overal die mooie uitzichten en dan die overheerlijke apfelstrudel op de berg.
Maar helaas. Ondanks het mooie weer, de prachtige witte bergen, de mooie verhalen van onze skiënde metgezellen is het me niet gelukt dat twijfelachtige gevoel kwijt te raken en ook die beren bleven maar…
Aprés (no) ski
Dus wat doe je dan als je in een gezellig wintersport plaatsje bent? Nou maak je geen zorgen! Samen met mijn ook-niet-ski metgezel gingen we iets langer ontbijten, iets langer douchen en aankleden, op het balkon koffiedrinken en als het rond de middag was zochten we de andere meiden op voor een gezellige lunch. Ook daar weer iets langer blijven zitten, een paar winkeltjes bekijken in het stadje en rond de klok van vier.. Aprés Ski!
Of zoals mijn ook-niet-ski metgezel zou zeggen: Aprés NO ski. Verbaasde blikken en met heel veel uitleg aan alle skiërs zijn wij deze dagen goed doorgekomen. Alle avonden na de aprés ski waren we voornemens de dag erop de latten onder te doen. Maar naarmate de ochtend naderde dachten we daar ineens heel anders over.
Maar wie weet in de toekomst, als ik mijn angst onder de knie krijg?
Tijdens mijn zoveelste uitleg waarom ik niet ski maar toch in Saalbach ben, zei ik tegen diegene: echt hoor, als je hier in het stadje loopt zie je alleen maar gewonde mensen. Ja zei hij, moet je maar gaan skiën, dan zie je ze niet…
Liefs Jessica
